Eddy C. Bertin overleden (1944-2018)

Nu bereikt me het bericht dat Eddy C. Bertin afgelopen weekend aan een
hartaanval is overleden.

We wisten wel dat hij ziek was – hij had immers een probleem met kanker – en
dat was onrustwekkend. Maar het leek genoeg onder controle te zijn.
In elk geval leek hij er niet veel last van te hebben, want hij was op
vakantie in Kreta.
En daar kreeg hij een hartaanval.

Vreemd genoeg wordt zijn overlijden alleen vermeld in de regionale katern
van Het Laatste Nieuws, terwijl hij toch heel wat prijzen heeft gekregen en
in de loop van de jaren 70 en 80 een tiental boeken en bundels heeft
gepubliceerd.
Hij schreef al heel jong verhalen. Eind de jaren 60 verschenen zijn eerste
sciencefiction- en horrorverhalen voor volwassenen.
Het bekendste werd hij door zijn verhalen over de membraancyclus, met
bundels zoals “Eenzame bloedvogel”, “De sluimerende stranden van de geest”,
en “Het blinde, doofstomme beest op de kale berg”.
In 1984 verscheen zijn eerste kinderboek, en daarmee had hij misschien nog
het meeste succes, al was hij voor mij daardoor onder de radar verdwenen.
Zijn kinder- en jeugdboeken brachten hem zelfs tot op de ABC-eilanden om er
enkele schoollezingen te houden.

Eddy at en ademde griezel en sciencefiction. Daardoor gaf hij jarenlang zijn
eigen blad “SF-Gids” uit, en werkte mij aan diverse andere bladen. Hij loopt
als een rode draad door de hele geschiedenis van de horror, sciencefiction
en fantasy vanaf de jaren 70 in Vlaanderen en Nederland. Hij verscheen in bijna
alle bladen, gaf er zelf enkele uit, en was bij een massa bijeenkomsten
betrokken. Er verschenen zelfs drie verhalen van Eddy in “De Tijdlijn” en
hij was gast op de eerste sf-conventie die ik organiseerde. Hij was ook
gastschrijver van mijn bundel “Atlas” in 2013.
Hij werkte intens mee aan bladen en organisaties van Alfons J. Maes, die
enige tijd geleden overleed. Van 1994 tot 2003 was Eddy secretaris van het
Griezelgenootschap, acht schrijvers van griezelverhalen voor de jeugd, die
bij uitgeverij Elzenga jaarlijks een bundel naar een specifiek jaarthema
samenstelden.

Eddy is 73 jaar geworden. De precieze overlijdensdatum is me niet bekend.
Het moet 19 of 20 mei zijn geweest. Volg deze blog voor updates daarover.

 

De Tijdlijn: bekentenissen van de hoofdredacteur

Toen Frank Roger ons ‘Verstoring van de rust’ bezorgde, was mijn eerste reactie om het in de map van De Tijdlijn 28 als sciencefiction te klasseren. Dat was echter louter gewoonte. Frank profileert zich vaak expliciet als sciencefictionschrijver, is abonnee van meerdere sf-bladen en lid van menige sf&f-vereniging, en dweilt de hele wereld af om sf-cons te bezoeken.

Gelukkig fluisterde mijn kritische instelling me toe voorzichtig te zijn. Het verhaal bevatte inderdaad weinig dat sciencefiction genoemd kon worden. De technologie is niet futuristisch, en de plot draait rond gebeurtenissen in dromen. Een Oud-Griek had het kunnen schrijven.

Voor fantasy bevatte het wat te weinig zwaarden, draken, helden en meer van dat soort parafernalia. Het had misschien wel kunnen doorgaan voor dark fantasy door al dat bloed en die verminkingen.

Tenslotte koos ik voor magisch-realisme. Dat had als voordeel dat ook wie zich niet aangetrokken voelt tot sciencefiction en fantasy het zou lezen, en een goed schrijver zou ontdekken. Alhoewel, ik had toch het gevoel dat het ook niet helemaal magisch-realisme was.

Toen ik zaterdagmorgen in de plaatselijke openbare bibliotheek op internet zat te surfen, voelde ik plots een klap op mijn schouder. Ik keek om, en zag een abonnee. Opgetogen vroeg ik: ‘Heb je de nieuwe Tijdlijn al ontvangen?’ (Naïeve verwachtingen zijn me niet vreemd.)

‘Jazeker,’ zei hij. ‘Ik heb er nog niet veel in kunnen lezen, maar die thriller van Frank Roger vond ik heel goed.’

Baf! Hij noemde het een thriller! Ondanks de vermelding ‘magisch-realisme’ op de inhoudsopgave.

Nu is het wel helemaal duidelijk: wij van de redactie beseffen helemaal niet wat Frank Roger eigenlijk schrijft.